وَيَقُولُ

ٱلَّذِينَ

ءَامَنُواْ

لَوۡلَا

نُزِّلَتۡ

سُورَةٞۖ

فَإِذَآ

أُنزِلَتۡ

سُورَةٞ

مُّحۡكَمَةٞ

وَذُكِرَ

فِيهَا

ٱلۡقِتَالُ

رَأَيۡتَ

ٱلَّذِينَ

فِي

قُلُوبِهِم

مَّرَضٞ

يَنظُرُونَ

إِلَيۡكَ

نَظَرَ

ٱلۡمَغۡشِيِّ

عَلَيۡهِ

مِنَ

ٱلۡمَوۡتِۖ

فَأَوۡلَىٰ

لَهُمۡ

٢٠

İnananlar: "Keşke bir süre indirilse de cihada çıksak" derlerdi. Fakat hükmü açık bir süre inip, orada savaş zikredilince, kalblerinde hastalık olanların, ölüm korkusuyla bayılmış kimselerin bakışları gibi, sana baktıklarını gördün. Oysa onlara itaat etmek ve uygun olanı söylemek yaraşırdı. İş ciddileşince Allah'a verdikleri yeminde doğruluk gösterselerdi, onların iyiliğine olurdu.