وَعَلَى

ٱلثَّلَٰثَةِ

ٱلَّذِينَ

خُلِّفُواْ

حَتَّىٰٓ

إِذَا

ضَاقَتۡ

عَلَيۡهِمُ

ٱلۡأَرۡضُ

بِمَا

رَحُبَتۡ

وَضَاقَتۡ

عَلَيۡهِمۡ

أَنفُسُهُمۡ

وَظَنُّوٓاْ

أَن

لَّا

مَلۡجَأَ

مِنَ

ٱللَّهِ

إِلَّآ

إِلَيۡهِ

ثُمَّ

تَابَ

عَلَيۡهِمۡ

لِيَتُوبُوٓاْۚ

إِنَّ

ٱللَّهَ

هُوَ

ٱلتَّوَّابُ

ٱلرَّحِيمُ

١١٨

[118] และอัลลอฮฺทรงอภัยโทษให้แก่ชายสามคน (คือ กะอฺบฺ อิบนุมาลิก มุรอเราะฮฺ อิบนุ อัรร่อบีอฺ และฮิลาล อิบนุอุมัยะฮฺ) ที่ไม่ได้ออกไปสงคราม จนกระทั่งแผ่นดินได้คับแคบแก่พวกเขาทั้ง ๆ ที่มันกว้างใหญ่ไพศาล และตัวของพวกเขาก็รู้สึกอึดอัดไปด้วย แล้วพวกเขาก็คาดคิดกันว่าไม่มีที่พึ่งอื่นใดเพื่อให้พ้นจากอัลลอฮฺไปได้ นอกจากกลับไปหาพระองค์ แล้วพระองค์ก็ทรงอภัยโทษให้พ้นจากอัลลอฮฺไปได้ นอกจากกลับไปหาพระองค์ แล้วพระองค์ก็ทรงอภัยโทษให้แก่พวกเขา เพื่อพวกเขาจะได้กลับเนื้อกลับตัวสำนักผิดต่อพระองค์ แท้จริงอัลลอฮฺนั้นคือผู้ทรงอภัยโทษ ผู้ทรงเอ็นดูเมตตาเสมอ