وَلَا

تَقۡرَبُواْ

مَالَ

ٱلۡيَتِيمِ

إِلَّا

بِٱلَّتِي

هِيَ

أَحۡسَنُ

حَتَّىٰ

يَبۡلُغَ

أَشُدَّهُۥۚ

وَأَوۡفُواْ

ٱلۡكَيۡلَ

وَٱلۡمِيزَانَ

بِٱلۡقِسۡطِۖ

لَا

نُكَلِّفُ

نَفۡسًا

إِلَّا

وُسۡعَهَاۖ

وَإِذَا

قُلۡتُمۡ

فَٱعۡدِلُواْ

وَلَوۡ

كَانَ

ذَا

قُرۡبَىٰۖ

وَبِعَهۡدِ

ٱللَّهِ

أَوۡفُواْۚ

ذَٰلِكُمۡ

وَصَّىٰكُم

بِهِۦ

لَعَلَّكُمۡ

تَذَكَّرُونَ

١٥٢

[152] และจงอย่าเข้าใกล้ทรัพย์สมบัติของเด็กกำพร้า นอกจากด้วยวิถีทางที่ดียิ่ง จนกว่าเขาจะบรรลุวัยฉกรรจ์ และจงให้ครบเต็มซึ่งเครื่องตวงและเครื่องชั่งด้วยความเที่ยงตรง เราจะไม่บังคับชีวิตนั้นมีความสามารถเท่านั้นและเมื่อพวกเจ้าพูด ก็จงยุติธรรม และแม้ว่าเขา จะเป็นญาติที่ใกล้ชิดก็ตาม และต่อสัญญาของอัลลอฮฺนั้นก็จงปฏิบัติตามให้ครบถ้วน นั่นแหละที่พระองค์ได้ทรงสั่งเสียมันไว้แก่พวกเจ้า เพื่อว่าพวกเจ้าจะได้รำลึก