وَمَا

كَانَ

لِمُؤۡمِنٖ

وَلَا

مُؤۡمِنَةٍ

إِذَا

قَضَى

ٱللَّهُ

وَرَسُولُهُۥٓ

أَمۡرًا

أَن

يَكُونَ

لَهُمُ

ٱلۡخِيَرَةُ

مِنۡ

أَمۡرِهِمۡۗ

وَمَن

يَعۡصِ

ٱللَّهَ

وَرَسُولَهُۥ

فَقَدۡ

ضَلَّ

ضَلَٰلٗا

مُّبِينٗا

٣٦

و هیچ مرد مؤمن و زن مؤمنی را نسزد؛ هنگامی‌که الله و پیامبرش کاری را حکم کند، آنکه آن‌ها در کارشان اختیاری باشد، و هرکس الله و پیامبرش را نافرمانی کند، به راستی‌که در گمراهی آشکاری گرفتار شده است.

و (به یاد بیاور) زمانی را که به آن کس‌که الله به او نعمت داده بود، و تو (نیز) به او نعمت داده بودی، می‌گفتی: «همسرت را نگاه دار و از الله بترس» و در دل خود چیزی را پنهان می‌داشتی‌که الله آن را آشکار می‌کند، و از مردم می‌ترسیدی؛ در حالی‌که الله سزاوارتر است‌که از او بترسی، پس چون زید (بن حارثه -رضی الله عنه-) از او حاجت خویش بگزارد، (و طلاقش داد) او را به ازدواج تو در آوردیم؛ تا بر مؤمنان در (بارۀ ازدواج با) زنان پسر خواندگان‌شان هیچ حرجی نباشد؛ هنگامی‌که حاجت خویش از او بگزارده (و طلاق‌شان داده) باشند، و فرمان الله انجام شدنی است.