إِنَّا

عَرَضۡنَا

ٱلۡأَمَانَةَ

عَلَى

ٱلسَّمَٰوَٰتِ

وَٱلۡأَرۡضِ

وَٱلۡجِبَالِ

فَأَبَيۡنَ

أَن

يَحۡمِلۡنَهَا

وَأَشۡفَقۡنَ

مِنۡهَا

وَحَمَلَهَا

ٱلۡإِنسَٰنُۖ

إِنَّهُۥ

كَانَ

ظَلُومٗا

جَهُولٗا

٧٢

همانا ما امانت (خویش) را بر آسمان‌ها و زمین و کوه‌ها عرضه داشتیم، پس آن‌ها از تحمل آن سر باز زدند و از آن ترسیدند، و انسان آن را بر دوش گرفت که او بسیار ستمکار نادان است.