فَلَمَّا

قَضَيۡنَا

عَلَيۡهِ

ٱلۡمَوۡتَ

مَا

دَلَّهُمۡ

عَلَىٰ

مَوۡتِهِۦٓ

إِلَّا

دَآبَّةُ

ٱلۡأَرۡضِ

تَأۡكُلُ

مِنسَأَتَهُۥۖ

فَلَمَّا

خَرَّ

تَبَيَّنَتِ

ٱلۡجِنُّ

أَن

لَّوۡ

كَانُواْ

يَعۡلَمُونَ

ٱلۡغَيۡبَ

مَا

لَبِثُواْ

فِي

ٱلۡعَذَابِ

ٱلۡمُهِينِ

١٤

پس چون مرگ را بر او (= سلیمان) مقرر داشتیم، (کسی) آن‌ها را از مرگش آگاه نساخت؛ مگر جنبندۀ زمین (= موریانه) که عصایش را می‌خورد، پس چون (بر زمین) افتاد، جنیان دریافتند که اگر غیب می‌دانستند در (آن) عذاب خوار کننده نمی‌ماندند.